Η αντεργατική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ σε 3 πράξεις

(με αφορμή ορισμένες εξελίξεις στη ΔΔΕΑΜ)

 

Πράξη πρώτη

Στις 17/12/18, ο υφυπουργός Πολιτισμού, κ. Στρατής, υποδεχόταν αντιπροσωπεία του ΣΕΚΑ στην οποία συμμετείχαν δύο απολυμένες συνάδελφοι από την ψηφιοποίηση κινητών μνημείων της ΔΔΕΑΜ. Η προγραμματισμένη συζήτηση αφορούσε, ακριβώς, τις απολύσεις στη ΔΔΕΑΜ.

Μεταξύ άλλων, ο κ. υφυπουργός παραδέχτηκε ότι στους θερινούς σχεδιασμούς του ΥΠΠΟΑ υπήρχε η πρόβλεψη, και η οικονομική δυνατότητα, να συνεχίσουν οι 57 συνάδελφοι της ΔΔΕΑΜ την εργασία τους χωρίς διακοπή μέχρι τουλάχιστον τον Ιανουάριο του 2019.

Τελικώς όμως το ΥΠΠΟΑ έκρινε ότι 2 επιπλέον μήνες εργασίας δεν θα έσωζαν κανέναν (!), ούτε τους εργαζόμενους, ούτε το έργο, και έτσι αποφάσισε το αιφνίδιο εργασιακό τέλος σε βάρος των συναδέλφων της ψηφιοποίησης τον Νοέμβριο του 2018, και με τα δεδομένα αυτά, στην πραγματικότητα, το τέλος και του ίδιου του έργου.

Και τι είναι 2 μήνες εργασίας για 57 ανθρώπους; Για την ηγεσία του ΥΠΠΟΑ, προφανώς, τίποτα.

 

Πράξη δεύτερη

Στις 15/01/19 οι απολυμένοι της ΔΔΕΑΜ κέρδιζαν δικαστικώς το δικαίωμά τους στην εργασία, με την Πρόεδρο του Δικαστηρίου να βγάζει θετική απόφαση και να εκδίδει προσωρινή διαταγή (εντολή επιστροφής των συναδέλφων στις θέσεις τους) μέχρι τις 29/03/19, οπότε και θα επανεξεταστεί με ασφαλιστικά μέτρα η ίδια υπόθεση.

Ένα δεδομένα συντηρητικό ακροατήριο όπως είναι αυτό της αίθουσας ενός δικαστηρίου, άκουσε το αίτημα και τα επιχειρήματα των απολυμένων, άκουσε το αίτημα και τα αντεπιχειρήματα των νομικών του Δημοσίου (αξίωναν να μη συνεχίσουν οι συνάδελφοι την εργασία τους), και δικαίωσε τους πρώτους. Αξίζει να σημειωθεί το εξής: Η Πρόεδρος του Δικαστηρίου εύστοχα επεσήμανε και προς τις δύο πλευρές των αντιδίκων, ότι η αγωνία των συναδέλφων της ΔΔΕΑΜ για το ενδεχόμενο αποτυχίας του έργου, θα όφειλε να είναι αγωνία του Δημοσίου (!). Δεν ήταν.

Η Πρόεδρος του Δικαστηρίου λοιπόν βγήκε …«από τα αριστερά» στο ΥΠΠΟΑ και στην αντεργατική πολιτική που αυτό χάραξε (και) στην περίπτωση των συναδέλφων της ΔΔΕΑΜ. Πράγματι, τέτοια στάση δεν περιποιεί την παραμικρή τιμή για την ηγεσία του ΥΠΠΟΑ, πόσο μάλλον για την ηγεσία του ΥΠΠΟΑ τής υποτιθέμενης «αριστερής» διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ασφαλώς σε τίποτα δεν υστερεί από όλες τις προηγούμενες.

 

Πράξη τρίτη

Η Υπουργός Πολιτισμού, κα Ζορμπά, έκρινε ότι 2,5 μήνες προσωρινής εργασίας (δηλαδή από τις 16/01/19 μέχρι τις 29/03/19) για τους δικαιωμένους δικαστικά συναδέλφους της ΔΔΕΑΜ είναι πολλοί, και αποτελούν οικονομικό πλήγμα στο Δημόσιο συμφέρον (!).

Έμπλεη εκδικητικότητας, σε μια πρωτόγνωρη στα δικαστικά χρονικά ενέργεια, ζήτησε να υποβληθεί ένσταση ως προς το προσωρινό διάστημα εργασίας των συναδέλφων, και πέτυχε να το μειώσει κατά έναν μήνα, μέχρι δηλαδή τις 26 Φεβρουαρίου 2019.

Αλήθεια, αν αυτό δεν είναι μικροπρέπεια, όσο και λυπηρή αντεργατική κατάντια της ηγεσίας του ΥΠΠΟΑ, τότε τι είναι;

Οι «πράξεις» αυτές αποτελούν αφορμή για εμάς, για να επανέλθουμε στο ζήτημα της μόνιμα αντεργατικής στάσης του υπουργείου και της κυβέρνησης.

Απέναντι σε τέτοιες πολιτικές, τα επιχειρήματα που μας καλούν πολλά μέλη μας να αναπτύξουμε απέναντι στις διάφορες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ, προκειμένου να τους αποδείξουμε το παράλογο όσο και άδικο του τρόπου λειτουργίας τους, μπορούν να αξιοποιηθούν μέχρι έναν βαθμό.

Το ίδιο το ΥΠΠΟΑ, και συνεπώς η κυβέρνηση, γνωρίζει ότι αδικεί τους έκτακτους αρχαιολόγους καταδικάζοντάς τους σε μόνιμη ημι-εργασία ή ημι-ανεργία μέσα από το ατέρμονο κυνήγι των συμβάσεων εργασίας. Αυτό όμως είναι μια πολιτική επιλογή του.

Γνωρίζει ότι δενπροστατεύει πραγματικά το Δημόσιο συμφέρον όταν απολύει εργαζόμενους και προσλαμβάνει ιδιώτες εργολάβους, δίνοντάς τους δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για εργασίες που πολλές φορές δεν πραγματοποιούνται. Αυτό όμως είναι μια πολιτική επιλογή του.

Γνωρίζει ότι οι υψηλές προϋποθέσεις και τα συνεχώς πιο απαιτητικά κριτήρια που θέτει για να προσφέρει έναν ή δύο μήνες εργασίας σε κάποιον τυχερό συμβασιούχο, είναι η βιτρίνα της υποτιθέμενης, υποκριτικής, αξιολόγησης, για να μπορεί να σκορπίζει ανεργία στην μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου και υποταγή στην εργαζόμενη μειοψηφία. Αυτό όμως είναι μια πολιτική επιλογή του.

Κόντρα στις αντεργατικές πολιτικές υπουργείου και κυβέρνησης, καλούμε τα μέλη μας σε συσπείρωση στον Σύλλογο, για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε τα κεκτημένα δικαιώματά μας, τα οποία κατακτώνται με αγώνες και πεπεισμένες διεκδικήσεις.

 

Κάτω η αντεργατική πολιτική υπουργείου-κυβέρνησης!

Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους!