Το απόγευμα της Τρίτης, 07/03, συνάδελφός μας μόνιμος αρχαιολόγος που επέστρεφε στο σπίτι από την εργασία του, δέχτηκε δολοφονική επίθεση, μαφιόζικης κοπής, από δύο αγνώστους οι οποίοι τον χτύπησαν στο κεφάλι και το σώμα, και τον άφησαν σοβαρά τραυματισμένο χωρίς τις αισθήσεις του.

Η δολοφονική αυτή ενέργεια του παρακράτους, είναι η συνεπής συνέχεια της πολιτικής του κράτους, η οποία, όπως δημόσια έχουμε καταγγείλει πολλές φορές, έχει συστηματικά επιχειρήσει καταρχάς να κατασυκοφαντήσει την Αρχαιολογία και όλους όσοι την υπηρετούν σαν «εχθρούς της ανάπτυξης» και έχει μετατρέψει το Υπουργείο Πολιτισμού σε παράρτημα και νεροκουβαλητή του Υπουργείου Μεταφορών και Δικτύων. Ταυτόχρονα, έχει δώσει ξεκάθαρο μήνυμα στους μεγάλους κατασκευαστές και στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα ότι αυτοί είναι που αποφασίζουν, ακόμη και στο έδαφος του Πολιτισμού και της Αρχαιολογίας, τι είναι αρχαίο και τι δεν είναι, τι σώζεται και τι όχι, τι μπαίνει (στην καλή περίπτωση) στη βιτρίνα του τουρισμού και τι γίνεται λίπασμα στον βωμό των «επενδύσεων» και της «ανάπτυξης».

Δεν χρειάζεται να είμαστε μάντεις για να μπορούμε να γνωρίζουμε ότι ο συνάδελφός μας δέχτηκε δολοφονική επίθεση, μόνο και μόνο επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του, και δεν υποχώρησε στις χρόνιες πιέσεις των μεγαλοεργολάβων, μεγαλοκατασκευαστών, μεγαλοκαρχαριών, και μάλιστα σε τόπο που το ασύδοτο ιδιωτικό κεφάλαιο θεωρεί πως το ίδιο είναι ο νόμος, και πως θα επιβάλει με κάθε τρόπο τη θέλησή του.

Η δολοφονική επίθεση στον μόνιμο συνάδελφό μας, είναι δολοφονική επίθεση σε όλα όσα κάθε έντιμος αρχαιολόγος υπηρετεί, είναι δολοφονική επίθεση και σε βάρος των εργαζομένων και σε βάρος των ίδιων των μνημείων του Πολιτισμού.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον συνάδελφό μας, και καταγγέλλουμε τη μαφιόζικη επίθεση. Η τρομοκρατία τους, δεν θα περάσει!

Καλούμε το ΥΠΠΟΑ και την κυβέρνηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους, μολονότι υποθέτουμε ότι -όπως και στην περίπτωση του πρόσφατου μαζικού εγκλήματος των Τεμπών- μόνο υποκριτικά και προσχηματικά θα το πράξουν, και το πολύ πολύ θα επιδοθούν, ξανά, στην πρακτική διάχυση της ευθύνης, αναζητώντας τη μέχρι το προπατορικό αμάρτημα.

Στην πραγματικότητα, μολονότι το απαιτούμε, δεν περιμένουμε από το ελληνικό κράτος να εντοπίσει τους ενόχους. Αν πραγματικά τους αναζητούσε, στην πραγματικότητα δεν θα χρειαζόταν να κάνει κάτι περισσότερο από το να βρει έναν καθρέφτη.

Οι αγωνιστικές αντιστάσεις των εργαζομένων, και οι μαζικές συλλογικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, είναι αυτές που θα βάλουν φραγμό τις εγκληματικές πολιτικές και πρακτικές κράτους και παρακράτους!