«Διπλασιάζεται η ποινή για τους βανδάλους

που καταστρέφουν ή βεβηλώνουν αγάλματα ή μνημεία»

Διπλασιάζεται η ποινή για τους βανδάλους που καταστρέφουν ή βεβηλώνουν αγάλματα ή μνημεία, όπως ανακοίνωσε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Σ. Κοντονής. Μάλιστα διευκρίνισε ότι μετά την νομοθετική αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα και της Ποινικής Δικονομίας (θα έχει ολοκληρωθεί εντός του τρέχοντος έτους), η ποινή φυλάκισης ενός έτους που ισχύει σήμερα, θα διπλασιαστεί και θα φτάσει τα δύο έτη.

Εξαιρετικά, λοιπόν, νέα για τα νεότερα μνημεία του τόπου, αυτά δηλαδή που έχει εγκαταλείψει στην τύχη τους και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με τα αρχαιότερα μνημεία: οι απανταχού μικροί βάνδαλοι θα κυνηγηθούν και θα παταχθούν, για να μην αποτελειώσουν, να μη δώσουν τη χαριστική βολή στα μικρά και μεγαλύτερα μνημεία εγκατάλειψης της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Αν η πρωτοβουλία της κυβέρνησης και του υπουργείου «Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» για να προστατευτεί αυτό το κομμάτι της ιστορικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας, δεν κολυμπούσε στους ωκεανούς της υποκρισίας και του αποπροσανατολισμού, ίσως να υπήρχε κάποιο -ελάχιστο έστω- νόημα να την εξετάσουμε περισσότερο.

Δεν υπάρχει.

Αν η κυβέρνηση και τα επιτελεία των υπουργείων της, είχαν ειλικρινές ενδιαφέρον να προστατέψουν τα μνημεία μας, καταρχάς δεν θα στραγγάλιζαν την κοινωνία με το τρίτο μνημόνιο και επιπρόσθετα δεσμά εξάρτησης και υποτέλειας. Δεν θα γονάτιζαν τον ελληνικό λαό με νέα βάρβαρα μέτρα, με ληστρικές φοροεπιδρομές, με απανωτές λεηλασίες σε μισθούς και συντάξεις και ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Δεν θα εφορμούσαν σε εργασιακά και λοιπά δικαιώματα αιώνων, δεν θα καταβύθιζαν το βιοτικό επίπεδο. Δεν θα εκχωρούσαν εθνική κυριαρχία και δεν θα ξεπουλούσαν λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, κερδοφόρες επιχειρήσεις, πόρους, με μια λέξη, τα πάντα. Ας συμφωνήσουμε ότι ανεξαίρετη προϋπόθεση για να είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε τα μνημεία του τόπου μας, είναι, ακριβώς, να επιβιώσουμε ως κοινωνία, να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε.

Όμως, οι εγχώριοι ειδήμονες και μεγαλοσχήμονες φαίνεται ότι εντοπίζουν και περιορίζουν αλλού το πρόβλημα, και επιλέγουν να τα βάζουν μόνο με τους μικρούς βανδάλους.

Παράλληλα, με κάθε ευκαιρία υπενθυμίζουν στην ελληνική κοινωνία πόσο καταστροφική είναι κάθε αντίσταση -γενικώς- αλλά και πόσο επιζήμιοι είναι -ειδικώς- όσοι εναντιώνονται στη σχεδιασμένη από την κυβέρνηση και τους κηδεμόνες της «ανάπτυξη» και «επενδύσεις» και παρά το γεγονός ότι οι τελευταίες -υπό τους όρους που σχεδιάζονται/επιβάλλονται και με τους όρους που υλοποιούνται-  καταστρέφουν βαθύτατα, ακόμη περισσότερο, τον λαό και τη χώρα.

Χαρακτηριστική περίπτωση «επένδυσης» είναι και ο περιβόητος «Μητροπολιτικός Πόλος Ελληνικού – Αγίου Κοσμά». Με νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή, ρητώς ορίζεται ότι η ανεύρεση αρχαιοτήτων αποτελεί «γεγονός αποζημίωσης» του επενδυτή (!). Αν βρεθούν αρχαία, είμαστε υπόλογοι! Πρόκειται, πιθανώς, για απόφαση – παγκόσμια πρωτοτυπία, και τουλάχιστον για χώρα που επισήμως δεν είναι αποικία. Αν τυχόν η επένδυση καθυστερήσει επειδή η LamdaDevelopment βρει πιο πολλές αρχαιότητες από εκείνες που αναμένονται -σε μια ευρύτερη περιοχή που είναι γνωστή για την κατοίκησή της ανά τους αιώνες, από τα νεολιθικά χρόνια έως τη βυζαντινή περίοδο- έχει δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο, πρακτικώς από τις τσέπες του Έλληνα φορολογούμενου!

Όσοι -εργαζόμενοι στον Πολιτισμό και μη- μίλησαν για σκανδαλώδη σύμβαση «παραχώρησης» του Ελληνικού, κατηγορήθηκαν ότι μπλοκάρουν την ανάπτυξη (!).

Κι όταν κάποτε οι «επενδύσεις» φέρνουν καταφανώς την καταστροφή, όπως συνέβη στην περίπτωση του ορυχείου της ΔΕΗ στο Αμύνταιο, και πάλι οδηγούμαστε στο αυτό συμπέρασμα, ότι περίπου για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε οι εργαζόμενοι και στον Πολιτισμό. Εν προκειμένω, η γιγαντιαία κατολίσθηση, με αποκόλληση μαζών της τάξεως των 80 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων, και ζημία της τάξεως του 1 δις ευρώ, που προκλήθηκε, σχεδόν ευθέως αποδόθηκε στις …αρχαιολογικές εργασίες… Φαίνεται δηλαδή ότι για την κατολίσθηση που σημειώθηκε υπαίτιοι και υπόλογοι είναι τα αρχαία και οι αρχαιολόγοι που ανασκάπτουν και μάλιστα με την έγκριση των ίδιων των μηχανικών του έργου σε βάθος 50 έως 200 εκατοστών για να φέρουν στο φως τα προϊστορικά κατάλοιπα της θέσης, ενώ οι σαρωτικές, αδηφάγες εκσκαφές για την εξόρυξη λιγνίτη που τρώνε τη γη σε βάθος δεκάδων μέτρων, δεν συνδέονται με την κυριολεκτική αλλαγή του χάρτη της περιοχής.

Όμως, οι υποστηρικτές της «ανάπτυξης» με κάθε κόστος και μια σειρά από ΜΜΕ τα οποία ασπάζονται τις ίδιες λογικές, θεωρούν ότι έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπιστεί η «αρχαιολογική δικτατορία»· σύμφωνα με αυτούς, πρέπει να περιοριστεί -έως και να απαγορευτεί- η υποχρέωση και η θεωρητικώς κεκτημένη μέχρι σήμερα δυνατότητα της αρχαιολογικής υπηρεσίας να ελέγχει μία θέση για να εντοπίσει τυχόν κινητές ή σταθερές αρχαιότητες και να τις προστατεύσει πριν την αποδώσει στα χέρια των «επενδυτών». Η προστασία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι, λίγο πολύ, χαμένος χρόνος και χαμένο χρήμα. Στην εποχή του 3ου ή του 4ου μνημονίου, σίγουρα είναι πολυτέλεια.

Στις πιέσεις αυτές, σχεδόν πάντοτε οι Εφορείες Αρχαιοτήτων πλέον υποκύπτουν, χωρίς μάλιστα να δώσουν τη δική τους μάχη. Οι Εφορείες της Πόλης και της Περιφέρειας Θεσσαλονίκης παρέδωσαν τα κλειδιά των προσλήψεων – απολύσεων του προσωπικού της αρχαιολογίας στις δύο κοινοπραξίες που κατασκευάζουν το Μετρό Θεσσαλονίκης και τον Διαδριατικό Αγωγό φυσικού αερίου, αντίστοιχα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Κύριοι των έργων συμπεριφέρονται σαν να …κάνουν και χάρη που επιτρέπουν την, αριθμητικά μειωμένη, πλέον, παρουσία προσωπικού της αρχαιολογίας, το οποίο κατά τα άλλα καλείται να αντιμετωπίσει με επιστημονική ευθύνη και συνέπεια τις αυξημένες ανάγκες περίσωσης και προστασίας μοναδικών αρχαίων μνημείων.

Σε αναμονή της «νομοθετικής αναμόρφωσης του Ποινικού Κώδικα και της Ποινικής Δικονομίας» ώστε να κυνηγηθούν οι μικροί βάνδαλοι και καταστροφείς των μνημείων του τόπου μας, επιτρέπεται άραγε να περιμένουμε κάποια παράλληλη-ανάλογη αυστηροποίηση ποινών γι’ αυτούς που ξεπουλούν και εγκαταλείπουν στην τύχη τους ολόκληρες εκτάσεις με προϊόντα της πολιτισμικής μας κληρονομιάς; Θα υπάρξει άραγε κάποια πρόνοια της Δικαιοσύνης γι’ αυτούς που καταστρέφουν ή καταδικάζουν στην αφάνεια τις αρχαιότητες πριν καν επιτραπεί στους εργαζόμενους του Πολιτισμού να τις εντοπίσουν και να τις αναδείξουν; Δίπλα στην τιμωρία των μικρών, μπορούμε να προσβλέπουμε στην τιμωρία των μεγάλων βανδάλων;