Απολογισμός του έργου του ΥΠΠΟΑ

Εν μέσω πανδημίας η κυβέρνηση περνά νόμους με ευκολία και υπό σιγή, καθώς τα ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας της λίστας Πέτσα, αποσιωπούν τις επιπτώσεις από την ψήφιση και εφαρμογή τους στη ζωή και την καθημερινότητα του λαού.

Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί ο νόμος που επιτρέπει το δανεισμό για 50 χρόνια των μνημείων της Ελλάδας. Βρέθηκε επιτέλους η λύση για τα τεκμήρια της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας που εκτίθενται στα μουσεία και ελκύουν τον παγκόσμιο θαυμασμό αλλά και για εκείνα που αραχνιάζουν στις αποθήκες και τα εργαστήρια, για να απολαύσουν την προσοχή και την αναγνώριση που τους αρμόζουν. Η λύση αυτή δεν είναι οι περιοδικές εκθέσεις του μουσείων με εμπλουτισμό των υπαρχόντων συλλογών με εκθέματα από τις αποθήκες και τις ανασκαφές, δεν είναι η ίδρυση νέων μουσείων, δεν είναι η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για την καταγραφή, τεκμηρίωση, συντήρηση, σχεδίαση, ψηφιοποίηση και έκθεση των μνημείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς σε ψηφιακά ή υλικά μουσεία.

Η λύση είναι η αποστολή τους σε μουσεία του εξωτερικού, για να εμπλουτίσουν τις δικές τους συλλογές, να αυξήσουν τα δικά τους έσοδα, για να ανοίξουν εκεί νέες θέσεις εργασίας, για να τα απολαύσουν επισκέπτες από όλο τον κόσμο απογυμνωμένα από το περιβάλλον τους.

Και κανείς εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί με τι είδους επιχειρήματα μπορούμε ως κράτος να διεκδικήσουμε την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, όταν δεν είμαστε σε θέση να συντηρήσουμε, να προστατεύσουμε και να αναδείξουμε τα μνημεία που ήδη έχουμε στις αίθουσες των μουσείων της ελληνικής επικράτειας;

Πώς θα ελκύσει η χώρα τουρίστες και επισκέπτες από όλο τον κόσμο, για να επισκεφτούν την Ελλάδα και να θαυμάσουν τα τεκμήρια του ελληνικού πολιτισμού μέσα στο πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον, από το οποίο εμπνεύστηκαν οι καλλιτέχνες και μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν και εκτέθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν; Χωρίς το πολιτιστικό και εγγενές υπόβαθρο, τα μνημεία μετατρέπονται σε άψυχα αντικείμενα κατάλληλα να αποσταλούν στους πλειοδότες διεθνών μουσείων και φορέων, πρόθυμων να προσφέρουν τα περισσότερα χρήματα για την απόκτησή τους. Δεν αποκαθίστανται με αυτόν τον τρόπο οι πολιτιστικές επαφές και σχέσεις με διεθνή μουσεία, απογυμνώνονται μόνο τα ελληνικά από εκθέματα, ζωή και πολιτισμό.

Μέσα σε όλα αυτά, τα νερά που πλημμυρίζουν τον ιερό βράχο της Ακρόπολης μετά από μια νεροποντή γιατί οι μπετονένιοι διάδρομοι είναι υδατοστεγείς, καθώς και η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης διά της υπουργού Πολιτισμού να αποσπαστούν οι αρχαιότητες – τεκμήρια της βυζαντινής Θεσσαλονίκης και να επανατοποθετηθούν, ενώ Διεθνείς Οργανισμοί και Φορείς, προσφάτως το ICOMOS, παροτρύνουν εντόνως για το αντίθετο, πλάθουν την εικόνα της Ελλάδας ως παραδείσου των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων, όπου όλα είναι προς πώληση και εκμετάλλευση, όπως ο πολιτισμός, η μνήμη και τα υλικά τεκμήριά τους, αρκεί να υπάρχει ένα τίμημα και ένας ανώτερος πλειοδότης.

Διεθνώς διασυρόμαστε, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στα μνημεία δικαιοδοσίας της, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο υποτιμητικό και εξευτελιστικό τρόπο από τα ξένα ΜΜΕ και τους Διεθνείς Οργανισμούς. Τουλάχιστον η Τουρκία δείχνει ασέβεια απέναντι στα μνημεία που αποτελούν μάρτυρες της ελληνικής παρουσίας εντός των γεωγραφικών της ορίων. Η ελληνική κυβέρνηση ευτελίζει, ιδιωτικοποιεί τον πολιτισμό της χώρας μας, τον αναγάγει σε ανταλλάξιμο προϊόν, λησμονώντας την παροδικότητα της διακυβέρνησής της σε αντίθεση με την αιώνια αξία των μνημείων που υποβαθμίζει.   

Το ξεπούλημα του πολιτισμού δε θα σώσει τη χώρα από την οικονομική εξαθλίωση. Η μόνη βιώσιμη λύση είναι:

·      προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων στο ΥΠΠΟΑ, για να στελεχώσουν τα αποδυναμωμένα μουσεία και τις υπηρεσίες του υπουργείου.

·      δημιουργία εκθέσεων, συλλογών και ίδρυση μουσείων, για να στεγαστούν τα μνημεία του πολιτισμού της Ελλάδας που θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών διεθνώς.

·      προβολή και ανάδειξη του πολιτισμού με σεβασμό στο υπόβαθρο και το περιβάλλον δημιουργίας και προβολής τους.

·      Όχι στη μετατροπή του πολιτισμού σε αντικείμενο προς εμπορία!